tęskniąc.

Piszę to tęskniąc za tymi, z którymi mi najlepiej. 

Za nią. Za naszymi głupotami, za naszymi dniami, wieczorami, szalonymi podróżami, za chichotaniem i przytulaniem, za jej uśmieszkiem, za wsparciem, które w niej mam, za rozmowami, za wszystkim z nią.

 Za nimi. Za tym, co nas połączyło, za robotą nad przedstawieniem, dyktaturą, głupotami, za warsztatami teatralnymi, za uczeniem się tekstów, których nigdy nie mogłam zapamiętać, za radami, za narzekaniami i spotkaniami na Zeylanda.

 Za nią - idealną współlokatorką.

I za nimi, moimi altówkami.

Za nimi. Za gotującymi mężczyznami w Chrobrzanej kuchni, za idealnymi współlokatorkami, za Chrobrym, naszymi kolacjami, za nocnymi rozmowami, za u-u-urodzinami, za toporem niezgody, za rudymi włosami, za kawą, grafikiem w kuchni i serkiem waniliowym z Biedronki.

Za nimi i homemade karaoke.

 Za nimi - językoznawcami. 

Za Soudarionem.

 Za nim. Tak, najbardziej za nim.

Za nimi. Za rodziną.

 Za nią i jej bajzlem. Za przytulaniem, za rozmowami, za herbatą z gruszką, za głupotami, za śpiewaniem z nią, chodzeniem na próby, za kłótniami i płakaniem z nią, za wrzeszczeniem, bębnami i całym tym kochanym hałasem, za jej muzyką, za byciem razem.

Za ZIONem.

Za Zeylandią i ludźmi (z) Góry.

Za nimi. Mocno.

Za Guma Gospel Choir i starą osiekową ekipą. O Was też pamiętam, kochani!

I miliardem innych. Tęskniąc piszę to ja dnia dziewiątego do powrotu.